Esthers gevoel van onveiligheid in afgesloten ruimtes is verklaarbaar. Tijdens haar uitzending naar Srebrenica is het verlofgangersconvooi waarvan zij deel uitmaakte dagenlang gegijzeld geweest. Ze vertelt: “Als we de enclave uit moesten, moesten we eerst clearance vragen. We zaten in bezet gebied, dus er kwam niets binnen en we zaten veel aan de noodrantsoenen. Toen we eind november op verlof mochten kregen we ineens clearance. Dat was heel vreemd. Maar onderweg bij Zvornik werden we bij het checkpoint voor de brug van de weg geplukt. Bus in, bus
uit, continu werd gecontroleerd of we verboden spullen bij ons hadden. We hebben die nacht in de bus geslapen, want we haalden het checkpoint niet meer op tijd.” De volgende dag herhaalde de situatie zich. “We werden uit
de bus gehaald en in een gebouw opgesloten. Daar hebben we zes dagen gegijzeld gezeten. Ik was de enige vrouw in de groep. Dat werd pas duidelijk toen we in dat gebouw zaten. De Serviërs vonden dat ik er tussen uit moest en drongen erop aan dat ik in een hotel ging. Maar ik ben gebleven. Samen Sterk! Het argument om ons daar vast te houden was: ‘Jullie worden gebombardeerd, dus het is voor jullie eigen veiligheid.’ Maar achteraf bleek de waarheid anders en dienden wij als menselijk schild.” Ze vertelt over wat er in die situatie door haar heen ging. “In zo’n gijzeling is er geen toekomst, je hebt niets om je op te richten. Dat geeft een ontzettend machteloos gevoel. Maar verder kwam ik er heel goed uit. Toen wij vrij kwamen was het een grote uitbundige bende. Terwijl wij in Zagreb op het chartervliegtuig wachtten, maakten we het gezellig. Maar toen belde ik naar huis en kreeg ik een huilende vriend aan de lijn. Ik snapte er niets van! Niemand van ons begreep hoe ongerust men al die tijd was. Het thuisfront bleek niets te weten van waar we waren en hoe het met ons was.”